و آنان که خون به دل حضرت امیر کردنند

حضرت علی علیه السلام فرمودند:

در این روزگاران، مردم، چهار گروهند:

1- گروهی اگر دست به فساد نمی زنند، برای آن است که روحشان ناتوان، و شمشیرشان کند و امکانات مالی در اختیار ندارند.

2- گروه دیگر، آنها که شمشیر کشیده و شر و فسادشان را آشکار کرده اند. لشکرهای پیاده و سواره ی خود را گرد آورده و خود، آماده ی کشتار دیگرانند. دین را برای به دست آوردن مال دنیا تباه کردند که یا رئیس، یا فرمانده ی گروهی شوند، یا به منبری فرا رفته، سخنی بگویند.چه بدتجارتی، که دنیا را بهای جان خود بدانی و با آنچه که در نزد خداست، معاوضه نمایی.                  

3- گروهی دیگر با اعمال آخرت، دنیا را می طلبند و با اعمال دنیا در پی کسب مقام های معنوی آخرت نیستند، خود را کوچک و متواضع جلوه می دهند.

گام ها را ریاکارانه و کوتاه بر می دارند ، دامن خود را جمع کرده، خود را همانند مؤمنان واقعی می آرایند و پوشش الهی را وسیله ی نفاق و دورویی و دنیاطلبی خود قرار می دهند.

برخی دیگر(از این گروه) با پستی و ذلت و فقدان امکانات، از به دست آوردن قدرت ، محروم مانده اند که خود را به زیور قناعت آراسته، و لباس زاهدان را پوشیده اند. اینان هرگز ، در هیچ زمانی از شب و روز، از زاهدان راستین نبوده اند.

4- در این میان، گروه اندکی باقی مانده اند که یاد قیامت، چشم هایشان را بر همه چیز فرو بسته و ترس رستاخیز، اشک هایشان را جاری ساخته

است. برخی از آنها از جامعه رانده شده و تنها زندگی می کنند و برخی دیگر، ترسان و سرکوب شده یا لب فرو بسته و سکوت اختیار کرده اند.

بعضی، مخلصانه ، همچنان مردم را به سوی خدا دعوت می کنند و بعضی دیگر، گریان و دردناکند که تقیه و خویشتن داری، آنان را از چشم مردم انداخته است و ناتوانی، وجودشان را فرا گرفته،گویا در دریای نمک فرو رفته اند، دهانهایشان بسته و قلب هایشان مجروح است.

آنقدر نصیحت کردند که خسته شدند، از بس سرکوب شدند، ناتوانند و چندان که کشته دادند، انگشت شمارند. (خطبه 32 نهج البلاغه)