قبل از واقعه ی کربلا، قیس بن مسهر، سفیر امام حسین(ع) در کوفه بدلیل خیانت برخی خواص دستگیر شد. هنگام دستگیری، قیس، اسامی کسانی را که به امام حسین(ع) نامه نوشته بودند و نزد او بود، پاره کرده و بلعید. وقتی که او را به نزد عبیدالله زیاد بردند، ابن زیاد بر او فریاد زد که: به خدا از تو دست بر نمی دارم تا آنکه نام آنها که در نامه بودند را بگویی و یا اینکه بر منبر روی و حسین بن علی و پدر و برادرش را لعن کنی وگرنه تو را قطعه قطعه می کنم.
قیس گفت: نام افراد را هرگز به تو نخواهم گفت، اما رفتن بر منبر را می پذیرم.
ابن زیاد، بسیار خوشحال شد و با تبلیغات فراوان، مردم را برای شنیدن لعن های قیس، جمع نمود.
قیس بر منبر رفت وپس از ستایش خدا و درود بر پیامبر(ص)، عالیترین درودها را بر امیرالمؤمنین(ع) و فرزندانش، امام حسن و امام حسین علیهم السلام نثار کرد.
                                                                                              
آنگاه با شجاعت تمام، بر عبیدالله و پدرش لعنت فرستاد. سپس بزرگان و آل بنی امیه را از اول تا آخر مورد لعن قرار داد و در لحظاتی که او را به زور از منبر پائین می آوردند، پیام امام حسین(ع) را به مردم ابلاغ کرد.
ابن زیاد دستور داد قیس را از بالای بام قصر بر زمین انداختند و سفیر سیدالشهداء با افتخار و در کمال عزت، به شهادت رسید.
• اولیای خداوند و شیعیان واقعی، همواره آماده ی جانفشانی در راه امام خویشند و در سخت ترین شرایط نیز از هر فرصتی برای تحقیر دشمن و یاری امام خود، استفاده می کنند.
در دوران کنونی، گرچه به لطف الهی و هوشیاری و بصیرت مردم، امام و رهبرامت، در کمال اقتدار و محبوبیت است، اما تربیت نفس و استمداد از خداوند برای موفقیت در امتحان بزرگ یاری ولی امر در شرایط سخت، دغدغه ی همه ی دوستان انقلاب و عناصری است که برای دفاع ازارزشها و ولایت ، متوسل به اما و اگر و... نمی شوند .